Description
Հատուած մը.
Շաբաթներէ ի վեր կը տեղար անձրեւը։
Քովի առուին ուռած ջուրերը կը յորդէին եզերքներէն ու մեծ աղմուկով կը սուրային լերան կողերն ի վար, դէպի հովիտ։ Մերթ ընդ մերթ, կրակէ բոցեր կը ճաթռտէին սեւ ու խոժոռ ամպակոյտերը, որ զարնուելով լեռներուն՝ սանձարձակ քամիին հարուածներէն քշուած՝ ցիրուցան կ՚ըլլային։ Ագարակին բնակիչները, պահ մը մոռցած իրենց վէճերը, արձաններու պէս կ՚անշարժանային, վերահաս աղէտի մը սպասող մարդոց շլմորուն նայուածքներով։ Իրենց այդ դիրքերուն մէջ, կամազուրկ խրտուիլակներու կը նմանէին անոնք։ Կարճ լռութենէ մը վերջ, որուն ընթացքին քովի հեղեղին մոլուցքն անգամ չէր լսուեր — այնքան որ ահռելի կը թուէր սպասուածը, — որոտումը կը պայթէր յանկարծ, կը թաւալէր, տարածուելով մթագնած երկինքին մէջ, որ կարծես փուլ պիտի գար երկիրին վրայ։ Այն ատեն, որոտումին բացած ճեղքերէն՝ անձրեւը կը թափէր, նախ շռնդալից, հետզհետէ միապաղաղ եւ անդրադրում աղմուկով մը։
Արահետներուն մէջ վտակները կը փրփրէին, վազ տալով դէպի վար։
Պահ մը բացուեցաւ ագարակատան դուռը, ու Տկն. Արմտիքեան դուրս հանեց գլուխը, բայց իսկոյն ձեռքերը տարաւ սպիտակ մազերուն։ Տանիքէն դոյլ մը ջուր թափած էր գլխուն վրայ.
— Շան զաւակ, — պոռաց ան, ետ ետ քաշուելով, — վերջնաշխա՞րհ է, ի՞նչ է։
— Երկի՛նքը ծակեր է, երկի՛նքը, — ձայն տուաւ ներսէն Վարսենիկ, Տկն. Արմտիքեանին կրտսեր աղջիկը՝ որ երեսունըհինգի մօտ կին մըն էր, թուխ ու չոր, համակ ջիղ։ Պատերազմի չորս տարիներուն, ամուսինը գերի մնացեր էր Գերմանիա։ Այդ շրջանին, երկու տղոցը հոգն ու մանաւանդ մինակութիւնը քայքայեր էին իր առողջութիւնը, որ տակաւին կը մնար խախուտ, հակառակ բժշկական լուրջ խնամքներուն ու լեռնագնացութեան։
— Տղուս շորերը չորցած չունին, — Վարսենիկը սկսաւ նորէն իր գանգատները։— Այս ուր տեղերը բերիր մեզ, մայրիկ։ Լե՛ռ ըսիր գացիր. ահա՛ քեզի լեռ, եւ ի՜նչ լեռ, ամէնէն մօտ տունը երեք հարիւր քայլ է։
— Քեզի ի՞նչ եղեր է, աղջիկ, — ըսաւ մայրը սրտնեղած։— Հարկաւ ատեն մըն ալ պիտի կենայ այս անձրեւը։ Ան չէ ամմա, ի՞նչ եղեր է քեզի քանի մը օր է, կռի՞ւ կը փնտռես։ Ձայն չհանեմ ըսի, բայց ա՛լ չափը անցուցիր։ Որդնոտած պանիրի պէս կը վխտաս կոր։
— Չորս շաբաթ է՝ չո՛րս օր արեւի երես չտեսանք։ Տանը մէջ իրարու վրայ մնացինք։ Պէպէքիս ոռը ուռեցաւ։ Ալ ինչ կ՚ուզես, դեռ չխօսինք։
— Է՜, պիտի խօսիս, պիտի խօսիս որ ի՞նչ պիտի ըլլայ։ Բան մը կրնա՞նք փոխել։ Այս տարի բախտ չունեցանք. ա՛յսքան։ Արդէն, ո°ւր որ ալ երթայինք՝ միեւնոյնն է. ամբողջ Ֆրանսայի վրայ ջուր կը թափի։ Դո°ւն էիր լեռ ուզողը նորէն, անցեալ տարի քիչ մը վրայ գալուդ համար։ Մէյ մը երեսիդ նայէ, չիրոզ դարձեր ես։
— Բայց այս լերան գագաթը, մայրիկ, մարդ մարդասանքէ հեռու …
Author: Զարեհ Որբունի Editor: Ակտուալ Արվեստ
16 գրական Գիրք
Language: Արեւմտահայերէն Nb pages:
ISBN: 9789939877549 ISSN:
